Antoine Laurent LAVOISIER
(1743-1794)

Chemik francuski, którego można określić mianem ojca rewolucji chemicznej.
Dzięki jego pracy badawczej i naukowej, odrzucona została, powszechnie uznawana przez chemików, teoria flogistonowa Ernesta Stahla na rzecz tlenowej teorii spalania.
Określił tlen jako pierwiastek oraz spalanie i łączenie się tlenu z pierwiastkami, jako reakcje chemiczne. Wyjaśnił procesy spalania i oddychania.
Wykazał obecność tlenu i azotu w powietrzu, a także dokonał analizy i syntezy wody.
Stwierdził, że woda jest związkiem wodoru i tlenu, obalając tym samym pogląd, że woda to jeden z podstawowych pierwiastków chemicznych.
Sformułował i eksperymentalnie udowodnił słuszność prawa zachowania masy.
Wprowadził nomenklaturę chemiczną oraz opracował pierwsze listy pierwiastków chemicznych.
W roku 1789 ukazał się jego podręcznik "Traité élementaire de chimie", który zapoczątkował rozwój nowoczesnej chemii.

Badacz szwedzki. Był najmłodszym synem kupca, jednym z jedenaściorga dzieci. Z powodu bankructwa ojca, Karl otrzymał bardzo skromne wykształcenie. Początkowo uczęszczał do prywatnej szkoły, ale już w wieku 14 lat został oddany na naukę do aptekarza w Goteborgu, gdzie po raz pierwszy zetknął się z książkami, chemikaliami i aparatami chemicznymi. Później pracował jako asystent aptekarza w Uppsali i Sztokholmie, eksperymentując tylko w laboratoriach aptecznych.
Scheele nie był wyłącznie samoukiem. W Sztokholmie współpracowała z profesorem Retziusem i wspólnie wyodrębnili kwas winowy z wodorowinianu potasu.
W Uppsali Scheele poznał profesora Bergmana, który zachęcił go do dalszych badań.
W 1775r. Scheele został wybrany członkiem Szwedzkiej Akademii Nauk, co było wielkim zaszczytem dla asystenta aptekarza.
W 1776 roku otworzył swoją aptekę w Köping.
Odkrył kwasy: cytrynowy, winowy, jabłkowy i galusowy - wszystkie wyodrębnił z soków roślinnych.
Otrzymał również z cukru kwas szczawiowy i glicerynę z oliwy.
Wykazał, że grafit jest węglem, spalając go na dwutlenek węgla.
Odkrył chlor i kilka soli manganu oraz niezwykle toksyczne gazy: arsenowodór, siarkowodór i cyjanowodór.
Chociaż Scheele wzbogacił niezmiernie listę zwiazków chemiczych, to najbardziej znany jest jako odkrywca tlenu.
Nie miał szczęścia do opublikowania swoich odkryć, a wyniki badań nad tlenem ukazały się z ponad dwuletnim opóżnieniem w 1777 r. W tym czasie Pristley odkrył tlen i ogłosił to.
Scheele tlen nazwał palnym powietrzem i zaobserwował, że reaguje on z wieloma substancjami, jest nieco cięższy od powietrza, stanowi jedną piątą część jego objętości i jest tym składnikiem atmosfery, który podtrzymuje palenie.
Pisał: "Gdyby atmosfera składała się wyłącznie z palnego powietrza, gaszenie pożarów wodąbyłoby mało skuteczne."
Przeprowadził pierwsze badania adsorpcji gazów na węglu drzewnym oraz katalitycznej estryfikacji kwasów organicznych kwasami mineralnymi (1781 r.).

Carl Wilhelm SCHEELE
(1742-1786)

Dmitrij Iwanowicz MENDELEJEW
(1834-1907)

Chemik rosyjski.
Urodził się w Tobolsku, w zachodniej Syberii. jego ojciec, dyrektor gimnazjum, stracił wzrok i zmarł, gdy Dymitr był jeszcze małym chłopcem. Chcąc utrzymać rodzinę, mataka uruchomiła w Tobolsku hutę szkła. Gdy Dymitr miał 15 lat, hutę zniszczył pożar i wraz z matką przeniósł się do Moskwy, która tam chciała syna zapisać na uniwersytet. Nie udało się Dymitrowi zostać studentem i zaczął uczęszczać do Instytutu Pedagogicznego, który kształcił nauczycieli gimnazjalnych.
Studiował matematykę, fizykę i chemię, które ukończył z odznaczeniem.
Ze względu na słaby stan zdrowia Mendelejew zamieszkał po studiach w południowej Rosji, gdzie pracował jako nauczyciel.
Po wybuchu wojny krymskiej (1854r.) przeniósł się do Petersburga, skąd wyjechał na studia zagraniczne.
Studiował w Paryżu, pracował przez rok w Heidelbergu pod kierunkiem wybitnych chemików niemieckich: Bunsena i Kirchoffa.
Po powrocie do Rosji uzyskał tytuł doktora i objął stanowisko profesora chemii na uniwersytecie w Petersburgu.
Napisał podrecznik o chemii organicznej i zajął się klasyfikacją pierwiastków.
Prace tak go pochłonęły, że nie miał czasu nawet na fryzjera (strzygł się raz w roku).
Klasyfikację pierwiastków oparł na prawie okresowości.
Mendelejew dokonał swego odkrycia, usiłując po raz kolejny "ułożyć pasjansa" kartami, na których wypisał ciężary atomowe i inne właściwości znanych wówczas 63 pierwiastków.
Zdobył się on przy tym na śmiały krok, ogłaszając, że psujące schemat trzy nieregularności znikną, jeśli w istniejącym układzie pierwiastków pozostawi się trzy wolne miejsca, w których powinny znaleźć się nie odkryte jeszcze pierwiastki.
Tak więc, Mendelejew nie tylko dokonał systematyzacji znanych w jego czasach pierwiastków chemicznych, ale także przewidział odkrycie kolejnych - a co więcej, przewidział ich właściwości fizyczne i chemiczne.
W tabeli Mendelejewa nie było miejsca dla wodoru - dopisywano go do I lub XVII grupy. Nie przewidział on też istnienia całej grupy gazów szlachetnych - żaden pierwiastek z tej grupy nie był wówczas znany, a włączono je po odkryciu do układu, jako grupę zerową.
Ostatniej modyfikacji układu dokonał Mendelejew w 1871r.
Od tego czasu setki chemików próbowało udoskonalić układ okresowy, pozostał on jednak w zasadzie taki sam jak na początku, a dodano do niego jedynie nowo odkryte pierwiastki.